گویند صبر کن که تو را صبر بَر دهد،آری دهد ولیک به عمر دگر دهد...
حالم خوب نیس.
نمیخواستم بنویسم.نتونستم.
گوشه لبام به هیچ ضرب و زوری بالا نمیاد به یه نیمچه لبخند.
وقتایی که یه چیزی خیلی اذیتم میکنه و ب ذهنم خطور نمیکرده و اتفاق افتاده،اینجوری میشم.
اعتماد بنفسم باز شده همون مثقالی که اون سال نود و دوی کوفتی داشتم.
وای که چه سال بدی بود.زمستونش.زمستون مزخرفی بود...
دلم تهران میخواد...حالا هواش آدم خفه کنه؟خب باشه.شلوغیش منزجر کننده س؟خب باشه.
من فقط میخوام برم همون شهری که تا یادم میاد خاطرات خوبم بهش وصلن و وصل موندن و سنجاق شدن ب همونجا.
دلم آزادی ام میخواد.از همه چی.به هیچی نچسبیده باشم و هیچی ب دوشم نچسبیده باشه.هی دارن جَوِشو بهم میدن و ولی فقط جو.
و اینکه من میترسم،من بدم میاد که ذره ای شعاری طور حرف بزنم و زندگی کنم درحالیکه قشنگ دارم میرم سمتش.
حالم خوب نیس چون من همونی ام ک ازش خوشم نمیاد.
از شعار متنفرم و همه حرفم شعاراییه که یکم بزرگترا میخونن و میگن حرفای نوجوونانه س دیگه.دوره ش میگذره.
من میمیرم با همچین حرفی و خوب میدونم چه مواقعی این حرفو هرچند پیش خودم نه،اما پشت سرم میگن...
و من ب اندازه شدت سرسام اوری همین کلمه شعاری ینی "درک" ، درک شدن و درک نشدن،در ک نمیشم.و چقد مزخرفه این جمله تکراری ک اصلن ب حقیقتش شک دارم...
حالم خوب نیس.و بعضی حال بدیا رو میشه حل کنی تو خودت ولی بعضیاش میپیچه بهت و دست و مغزتو میبنده و باید تو همون وضع بخوابی تا صبح که با دهن تلخ و سرگیجه و حالت تهوع و گردن خشک بیدار میشی،یادت رفته باشه و دیگه نذاری یادت بیاد تا دوباره که یکی دیگه تلنگر بزنه و بندازدت تو همون چاله...
+ توضیح عنوان :
گویند صبر کن که تو را صبر بَر دهد
آری دهد ولیک به عمر دگر دهد
من عمر خویشتن به صبوری گذاشتم
عمری دگر بباید تا صبر بَر دهد
ابومنصور دقیقی توسی
