۱۳ آذر ۹۴ ، ۰۱:۱۹
شاید بهش میگن رشد فکری :/
یه روز صب که از خواب پا شدم این سوال دوید وسط ذهنم :
چرا وقتی خوبی،افکار مثبت،کارهای خوب،رفتار درست،همه و همه کاملن مشخص و واضحن واسه همه و قابل تشخیص اند از کارای بد و نپسند،همه ی آدما خوب نمیشن؟
از مامانم چن بار پرسیدمش و خودم مدتها روش فک کردم.
حالا که چند ماه یا شاید یه سال از اون صبح میگذره،
من دنبال کارایی ام که به بقیه ثابت کنه من واقعا آدم خیلی خوبی نیستم.
ثابت کنه که دختر بدی ام.مثلن شلخته م یا مثلن خوابالو ام.و اینکه لازم نیس ادم همیشه عالی و خوب باشه.و منو بعنوان یه انسان خوووب! نشناسین.
خب هرفکری هم در هر انسانی دلایل مختص خودشو داره.
