+ دلم یه واقعیتایی میخاد ک به هیجانم بیاره.چن تا چیز عجیب و سورپرایز راجبه خودم.
وَ شاید یه نوشدارو...هرچند عین همه ی سهرابا امیدی بهش ندارم ولی دلم میخوادش.
+ به عمرم انقد "دو دلی" نکرده بودم که تو این یه هفته کردم.
+ شاید فردا همون روز بزرگ باشه...
شایدم بشه معمولی ترین و کسالت بار ترین روز و روزی که یه باور قوی م درمورد یه عده آدم فوت میشه و میره...
غیر از چگونگی خوابیدن،
من نگران بودن و مواظبت کردن و دور کسی گشتن و محبت به کسی دادن رو هم بلد نیستم.
در واقع باید بگم دیوونه ی اونجاشم که تخم مرغ ایزاک میخوره به هدف.و عکس العملش.
درست مثل اونجاش ک با دستاشون بازی میکنن.
درست مثل بقیه جاهاش...
یه روزگارانی ام بود سه تایی باهم مینشستستیم منتظر.مورچه هه ک از دریچه بزرگه ی اتاق آقاجون میومد تو ، یه انگشت نرم میزدیم روش،بقول خودمون مریض میشد بعد میذاشتیمش رو یه چیزی(برانکارد) میبردیمش دکتر خوبش میکردیم :/
نود درصد مواردم فلج کمر به پایین میشدن تهش :/
حوصله که نباشه جون در عذابه.از قدیم گفتن.
- از سری جملات قصار یک دختر افسرده -
+ نجومم اضافه شد به گروه انتخابی فرانسه و انگلیسی و ادبیات و حقوق و فلسفه.
راهی هس بشه حسای خوبو حالای خوبو وختاییکه همه چی گل و بلبله و پر از انرژی و انگیزه و اراده ای،بکنی تو شیشه بعد تو روزای سیاهت دراری بنوشیش؟
+ باید بکنیم بیستونی در خویش
تا آخر شاهنامه شیرین باشد
- امید صباغ نو -
میل به دونستن.
بیشتر دونستن.
و این فکر که
همیشه چیزی هس برا جلو رفتن.همیشه اول راهی.همیشه "هنوز هیچی نمیدونی".
عین یه مازِ بی ته...
