سادگانه

خالی موندن وبلاگ و خوردن حرفا

رغبت نداشتن برای اینستا

بی حوصلگی تو چت

جواب ندادن بیشتر مواقع پیامام

و همه ی تناقضا و تغییرای این روزام

تقریبا مطمئنم دیگه که دلیل همه ی این اتفاقا اینه که از مجاز خسته شدم.دلم زندگی واقعی میخواد.دلم میخواد با یکی بشینم فیلم ببینم یا وختی یه فیلمو دیدم بشینم بغل دست یکیو با ذوق و شوق تعریف کنم براش نه اینکه تو وبلاگ و اینستا عکسشو بذارم و راجبش تایپ کنم.دلم میخواد وختی دلم میگیره زنگ بزنم به یکی صداشو بشنوم حرف بزنم باهاش بعدم بریم یه دوری بزنیم تا یه جایی بریم و بیایم تا دلم باز شه نه اینکه تو تلگرام و واتساپ براش تایپ کنم که حالم گرفته س و دقیقا همون لحظه پشیمون شم چون میدونم کاری از دسش برنمیاد.دلم میخواد وختی دلم واسه یکی تنگ میشه بتونم دهنمو باز کنم بگم دلم تنگ شده نه اینکه شکلک بغل براش بفرستم.دلم میخواد با حس دیگه ای غیر از بینایی م هم با ادما ارتباط داشته باشم.

صدا ... صدا ... صدا ... اصلا چی از صداها تو ذهنم دارم؟از عطرها چی؟از گرمای دستها؟

دلم واسه خودم میسوزه و نمیتونم با خودم حرف بزنم.به خودم حق میدم و نمیتونم خودمو بغل کنم.

به هیچ وجه پشیمون نیستم از بودن تو فضای مجازی.خیلی تجربه گرفتم،خیلی خندیدم،خیلی چیزا یاد گرفتم و ... و بارها هم امتحان کردم اما نمیتونم ازش دور شم اما دلم واسه خودم میسوزه که وجودش بیشتر تو دنیای مجازی معنی داره تا واقعیت.

+ تک تک جمله ها رو که مینوشتم مثال نقضش خونوادم بودن.چون باهم در ارتباطیم واقعی و حتی شاید اصلا تو دنیای مجازی واسم غریبن و باهم ام خوبیم اما نمیدونم چرا راضیم نمیکنه.خواستم بگم با وجود اینکه میدونم خونوادم هستن،اون حسا رو دارم.

+ حس میکنم دیگه حتی تحمل ادما تو دنیای واقعی برام سخت شده حتی.امیدوارم این فقط یه فکر احمقانه ی نوجوانانه باشه.

+ یه نفر گفته میاد اما نیست (کامران تفتی یه جوری این جمله رو ادا میکنه که آدم استپ میشه.)